13. Leszek Wcisło 1 września 1969-31 sierpnia 1974
Leszek Wcisło urodził się 30 maja 1923 r. w Miechowie w rodzinie nauczycielskiej. Jego ojciec Franciszek był nauczycielem historii w gimnazjum w Miechowie a następnie w Zakopanem. Do 1938 r. uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Miechowie. Z dniem 1 września 1938 r., wraz z rodziną, przeniósł się do Zakopanego, gdzie kontynuował naukę w Państwowym Liceum i Gimnazjum im. Oswalda Balzera, zdając w 1938 r. „małą maturę”. Należał do gimnazjalnej I Drużyny Harcerskiej im. Józefa Poniatowskiego uzyskując stopień ćwika.
Po zajęciu Zakopanego przez wojska niemieckie uczył się w liceum do 11 listopada 1939 r., kiedy to Niemcy aresztowali profesorów i zamknęli szkołę. Już w grudniu 1939 r. kontynuuje naukę na tajnych kompletach zdając pierwszą konspiracyjną maturę w 1942 r. w Zakopanem w willi „Świetlana” przy ul. Nowotarskiej. Dopiero w 1945 r. Państwowa Komisja Weryfikacyjna w Nowym Targu wydała mu, na podstawie dokumentów tajnego nauczania, świadectwo dojrzałości Liceum Ogólnokształcącego wydziału humanistycznego. Jednocześnie, dla uzyskania zaświadczenia chroniącego przed wywózką na przymusowe roboty do Niemiec, uczęszczał do Szkoły Zawodowej Góralskiej Sztuki Ludowej w Zakopanem (Berufsfachschule für Goralische Volkskunst) w charakterze ucznia stolarskiego.
W Krakowie nawiązał kontakt z tajnym Wydziałem Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego i w roku akademickim 1942/43 ukończył I rok prawa i zdał część egzaminów z II roku. Ze względu na niebezpieczeństwo aresztowania przerywa naukę, którą kontynuuje zaraz po wyzwoleniu Krakowa. W marcu 1947 r. uzyskał tytuł magistra prawa. Po ukończeniu prawa studiuje na Wydziale Humanistyki UJ historię i historię sztuki a następnie po przeniesieniu się do Wrocławia na tamtejszym uniwersytecie.
Jeszcze w czasie studiów we Wrocławiu, w 1947 r., rozpoczął pracę w szkolnictwie. Był kolejno wychowawcą internatu, nauczycielem historii, zastępcą dyrektora Technikum Budowlanego we Wrocławiu. W 1953 r. wraca do Zakopanego i podejmuje pracę w szkolnictwie średnim. W latach 1953-1965 uczył w Technikum Budowlanym, sprawując jednocześnie funkcję zastępcy dyrektora a następnie, w latach 1965-1969, w Technikum Hotelarskim. W latach 1954-1966 uczył też w Liceum Ogólnokształcącym w sanatorium w Kuźnicach, uzyskując dyplom kwalifikacyjny nauczyciela szkół specjalnych dla młodzieży przewlekle chorej.
Z dniem 1 września 1969 r. zostaje mianowany dyrektorem Liceum Ogólnokształcącego im. Oswalda Balzera w Zakopanem. Uczył w klasach pierwszych historii, w swojej pracy wychowawczej wielką rolę przykładał do działalności samorządu uczniowskiego, organizacji młodzieżowych, rozwoju sportu szkolnego i kół zainteresowań. Z jego inicjatywy powstała w liceum kolekcja etnograficzna, która dała początek „Izbie Ojczyźnianej” prowadzonej przez Antoniego Świądra. Wykształcenie prawnicze ułatwiało mu sprawne administrowanie szkołą. Stan zdrowia zmusza go do rezygnacji z funkcji dyrektora LO im. Oswalda Balzera i objęcia, z dniem 1 września 1974 r., funkcji dyrektora Liceum Ogólnokształcącego w sanatorium w Kuźnicach. Pogarszający się stan zdrowia zmusza go do przejścia na rentę w 1978 r.
Zmarł w Zakopanem 17 września 1999 r. w Zakopanem, w wielu 76 lat. Pochowany został na Nowym Cmentarzu w Zakopanem. Na pogrzebie zmarłego żegnali rodzina, przyjaciele i nauczyciele. Nad mogiłą pochyliły się sztandary Zespołu Szkół Zawodowych im. dra Władysława Matlakowskiego i Liceum Ogólnokształcącego im. Oswalda Balzera.
Za pracę zawodową i społeczną odznaczony był m.in.: Złotą Odznaką ZNP, Złotą Odznaką „Za Zasługi dla Zakopanego”, Srebrnym Krzyżem Zasługi (1955), Odznaką Tysiąclecia Państwa Polskiego (1965), Złotym Krzyżem Zasługi (1970), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1999).