5. Stanisław Kazimierz Turowski, dr filozofii, 1 września 1922-9 czerwca 1936

Urodził się 17 września 1880 r. w Krakowie. Był synem Felicji z d. Niemojewskiej i Jana byłego oficera armii rosyjskiej, powstańca styczniowego 1863 r. (był wojskowym naczelnikiem województwa płockiego), urzędnika Banku Galicyjskiego.

Ukończył kl. I w c.k. Gimnazjum św. Anny w Krakowie (1891/92), a następnie kl. II-VIII w c.k. Gimnazjum w Podgórzu-Krakowie (1892-1899). Egzamin dojrzałości zdał 9 VI 1899 r. z odznaczeniem. W latach1899/1900 odbył ochotniczą jednoroczną służbę wojskową w armii austriackiej i po zdaniu egzaminu oficerskiego z odznaczeniem został mianowany 23 XII 1900 r. podporucznikiem rezerwy. W latach 1900-1905 studiował polonistykę na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po przyjęciu rozprawy „Wespazjan Kochowski na tle współczesnym jako poeta” i zdaniu egzaminów z filologii polskiej, historii i filozofii uzyskał 15 II 1906 r. dyplom doktora filozofii.

W r. szk. 1903/4 odbył praktykę nauczycielską w c.k. III. Gimnazjum Sobieskiego w Krakowie. Od września 1905 r. w tymże gimnazjum uczył języka polskiego i propedeutyki filozofii. Po zdaniu egzaminów uzyskał 3 XII 1906 r. dyplom nauczyciela szkół średnich do nauczania w gimnazjach języka polskiego jako przedmiotu głównego i filozofii klasycznej jako przedmiotu pobocznego. W latach 1906-1907 był stypendystą w Paryżu, gdzie studiował na Sorbonie, w Collège de France i Bibliothèque Nationale. W r. szk. 1907/8 uczył w c.k. Gimnazjum w Tarnowie, a następnie wrócił do c.k. III. Gimnazjum Sobieskiego w Krakowie.

Od 1900 r. ogłaszał drukiem artykuły, rozprawy i recenzje z zakresu historii literatury polskiej. Od r. 1910 był współpracownikiem Komisji Literackiej Akademii Umiejętności w Krakowie. W latach 1911-12 przebywał jako stypendysta AU w Petersburgu przygotowując pracę dot. Biblioteki Załuskich.

W chwili wybuchu I wojny światowej jako rezerwista został powołany do austriackiego 32 pułku piechoty. W listopadzie 1914 r. został ranny w bitwie pod Kuźnicą Kielecką i leczył się w Krakowie. Otrzymał przydział do wojskowej straży policyjnej i szkoły instruktorów wojskowych w Krakowie. Awansował do stopnia porucznika, a następnie kapitana piechoty. Od listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim. Walczył w obronie Lwowa. Zweryfikowany do stopnia majora rezerwy został zwolniony z wojska z powodu choroby gruźlicy płuc.

            Z dniem 1 IX 1922 roku został mianowany dyrektorem Państwowego Gimnazjum w Zakopanem i stanowisko to mimo choroby pełnił aż do śmierci. We wrześniu i październiku 1922 r. jako ekspert Delegacji Polskiej w Mieszanej Komisji Specjalnej przebywał w Moskwie w związku z rewindykacją Biblioteki Załuskich, zagarniętej przez Rosję. Był wybitnym pedagogiem, szanowanym przez uczniów i rodziców. Przez wiele lat był prezesem Towarzystwa Opieki nad Młodzieżą w Zakopanem. Był współtwórcą gimnazjum sanatoryjnego w willi „Szarotka”. Od 1 I 1926 do 31 VIII 1927 r. pełnił funkcję dyrektora Sanatoryjnego Gimnazjum Koedukacyjnego im. bł. Ładysława z Gielniowa w Zakopanem prowadzonego przez Towarzystwo Opieki nad Młodzieżą. Opublikował artykuł Idea gimnazjów sanatoryjnych (Sprawozdanie Dyrekcji Gimnazjum Państwowego w Zakopanem, Zakopane 1929).

W latach 1926-27 wchodził w skład Rady Przybocznej komisarza rządu w Zakopanem, a w latach 1928-30 był przewodniczącym zakopiańskiego koła Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem.

Zmarł 9 VI 1936 r. na serce w sanatorium w Otwocku. Pogrzeb, który odbył się 14 VI 1936 r. na Nowym Cmentarzu w Zakopanem w asyście kompanii honorowej 12 pułku piechoty, przeobraził się w wielką manifestację zakopiańskiego społeczeństwa.

Był członkiem rzeczywistym Komisji Literatury Polskiej Akademii Umiejętności. Za pracę niepodległościową i społeczną odznaczony był: Krzyżem Walecznych, Krzyżem Obrony Lwowa, Odznaką „Orlęta” i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.